Er kwam een supergave kans om te groeien in mijn werk. Ik was aan de ene kant enorm gevleid, ze vroegen MIJ, aan de andere kant was daar die bal in mijn maag, het beklemmende gevoel, de angst dat ik hun verwachting niet kan waarmaken. Tegelijkertijd was er ook een gevoel van irritatie, hoe ga ik dit nu weer oplossen, hoe kom ik er onderuit, uiteraard met goede en geloofwaardige argumenten, zodat ook ík ervan overtuigd ben dat het goed is dat ik de kans niet aangrijp.
Ik stel het beantwoorden uit, want het voelt als een soort van falen dat ik deze kans niet pak. Ik voel ook schaamte naar de andere partij toe. Ze hebben zich blijkbaar vergist in mij. Ik bereik bijna de tijdslimiet waarbij ik het eigenlijk gênant is om nog te antwoorden. Ik doe het toch….. Het rotgevoel dat ik heb als ik zeg dat ik de kans afsla weegt niet op tegen het gevoel wat ik zou hebben als ik de kans had aangegrepen. Het verlammende gevoel dat ik elk moment door de mand kan vallen, de angst dat men erachter komt dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed ben in mijn werk, ik kan het niet……
Het gebrek aan zelfvertrouwen en het gevoel dat ik niet goed genoeg ben had niks te maken met mijn talenten, capaciteiten en kwaliteiten. Rationeel wist ik dat wel. Mijn verleden wees uit dat ik het allemaal prima kan en heb gedaan tot nu toe. Waarom dan toch die twijfel en de angst om ontmaskerd te worden? Dát is (onder andere) wat Het Imposter Syndroom met je doet. Inmiddels heb ik geleerd weer op mijzelf en mijn capaciteiten te vertrouwen. Geloof ik in mijn succes, het succes waar ik hard voor heb gewerkt en dus geen toeval of mazzeltje was. Ik maak weer keuzes op basis van wat ík wil, wat mijn hart wil. Ik heb de regie over mijn leven teruggenomen en de bedrieger aan de kant gezet. Af en toe hoor ik hem nog, maar ik luister er niet meer naar, ik luister naar mezelf!